Voor het tijdschrift De Naakte Lunch werk ik aan een verhaal dat geïnspireerd is op het kunstwerk De Eenzame Reiziger (zie afbeelding onderaan) van de Antwerpse kunstenares Nel Aerts. Een mooi melancholisch beeld, waar toch ook veel humor in zit, dat een verhaal oplevert dat hopelijk eenzelfde kwaliteit bezit.
Hier alvast twee korte fragmenten.
Een eiland in de lucht, dat wilde ze. Met een huis en een balkonnetje en een grote blauwe parasol. We zouden de hele zomer lang ijsthee drinken en sigaretten roken onder die parasol.
Dat was de afspraak, maar ze had zich niet aan die afspraak gehouden.
‘Normaal vertel ik dit niet meteen aan mensen,’ zei ze, ‘want dan gaan ze zich meteen anders gedragen en je de hele tijd zo meewarig aan zitten staren. Je moet beloven dat jij dat niet doet, okay?’
Ik beloofde het.
‘Er zit iets in mijn hoofd,’ zei ze. ‘Eerst dachten ze dat het goedaardig was, maar toen is het toch gaan groeien.’
‘Kunnen ze je niet opereren?’ vroeg ik, maar dat klonk natuurlijk belachelijk.
‘Het zit nogal diep. Ze kunnen er niet bij.’
Ik bestudeerde haar korte rode haar. Ergens daaronder zat het.
‘Je doet het toch,’ zei ze.
‘Wat?’
‘Meewarig kijken.’
‘Helemaal niet.’
‘Jawel, ik zag het.’
‘Nee hoor, het kan me geen zak schelen.’
Ik trok het gezicht van iemand die het geen zak kon schelen. Daar moest ze erg om lachen.
Meer volgt binnenkort!
De volledige afbeelding van De Eenzame Reiziger van Nel Aerts (gebruikt met toestemming).
